Ελάχιστα νομικά ζητήματα έχουν απασχολήσει σε τέτοια έκταση τα ελληνικά δικαστήρια όσο η αντιμετώπιση των δανειακών συμβάσεων σε ελβετικό φράγκο. Η τάση στην σχετική νομολογία έχει από καιρό αποκρυσταλλωθεί στον έλεγχο κύρους του ΓΟΣ που ρυθμίζει σε ποιο νόμισμα θα γίνεται η αποπληρωμή του δανείου από τον οφειλέτη. Στον πυρήνα των νομικών συζητήσεων βρίσκονται δύο κεντρικά ζητήματα. Πρώτον, αν ο έλεγχος του όρου είναι επιτρεπτός, δεδομένου ότι φαίνεται να επαναλαμβάνει το περιεχόμενο της διάταξης του άρθρου ΑΚ 291 (δηλωτικός όρος). Το ερώτημα αυτό συνδέεται άμεσα με την επιλογή του ρυθμιστικού προτύπου για την πλήρωση του κενού που θα προκύψει στη σύμβαση, αν ο όρος θεωρηθεί άκυρος ως καταχρηστικός ή αδιαφανής. Το δεύτερο ζήτημα αφορά, προφανώς, το κύρος του σχετικού όρου. Αντικείμενο του δημοσιευμένου σημειώματος είναι αποκλειστικά η εξέταση των σκέψεων της απόφασης του ΤρΕφΠειρ με αριθ. 791/2017, σχετικά με την – ορθή – θέση της ότι ο όρος δεν είναι δηλωτικός και η αξιοποίησή τους, σε σχέση με τις διατυπωμένες στη θεωρία και νομολογία απόψεις.

Το σχόλιο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Ελληνική Δικαιοσύνη, Τεύχος 2 (2018), σ. 521.

Το κείμενο της απόφασης:

10_EllDni_59.2_EfPeir_791_2017_Efeteion